een kijkje in de keuken van lieke

hier een paar foto`s van onze keuken. ik ben er heel trots op. het is namelijk niet vanzelf gekomen. een jaar of 8 geleden zijn wij naar een hoekhuis in een nieuwbouwwijk verhuisd. dit was eigenlijk net te klein. maar omdat mijn man een goede baan had konden we na een paar jaar sparen wel een uitbouw maken om wat meer ruimte te krijgen. ons spaargeld was dan wel helemaal op maar dat vonden we niet erg, dat zouden we er wel weer bij sparen. ik had op dat moment ook nog wat inkomsten. maar die vielen onverwacht weg en ook die van mijn man werden in korte tijd veel minder. dat was slikken want met een torenhoge hypotheekschuld en een baby en een peuter in huis konden we amper nog rond komen. er waren een paar mogelijkheden. of ik moest full time gaan werken (dat ging om persoonlijke redenen niet), of mijn man moest nog meer werken maar die was ook al aan het einde van zijn latijn of we moesten terug naar een klein flatje. we waren radeloos. tot iemand een opmerking maakte over huizen in duitsland. we hadden een paar jaar eerder al gedacht over emigreren maar om de een of andere reden liep dat steeds op niets uit. we hadden besloten er nog een keer goed over na te denken. nu waren de kinderen nog maar 2 en net 5. als we veel langer zouden wachten zouden we het nooit meer doen. na veel overwegingen hebben we de knoop doorgehakt. verschillende landen zijn door ons hoofd gegaan. australie, we hadden genoeg punten om te gaan maar dat vond M te ver weg van familie. noorwegen, te lange winters. frankrijk, veel te moeilijke taal. en uiteindelijk kwamen we in duitsland uit. M kon in nederland blijven werken, familie op redelijke afstand en de huizen waren een stuk goedkoper. we hebben ons huis te koop gezet en net voordat de crisis begon hadden we ons huis verkocht. wat een opluchting. toen hebben we een huis laten bouwen in een dorpje waar we verliefd op waren. we konden het aanvankelijk niet geloven. een vrijstaand huis voor de helft aan hypotheek als wat we voorheen hadden. dit was een bedrag wat we op konden hoesten. we moesten nog wel heel veel zelf doen om de kosten te drukken maar dat vonden we niet erg. we wilden nooit meer in de situatie als voorheen komen. nu kan ik dus thuis blijven bij de kinderen en kunnen we van een salaris rond komen. maar het heeft dus wel heel wat voeten in aarde gehad. en ookal is het dichtbij het was toch echt een emigratie met alle moeilijkheden en aanpassingen van dien. M en ik zijn trots op wat we voor elkaar gekregen hebben. de kinderen zijn nu 6 en 8, spreken vloeiend duits en zijn gelukkiger dan ooit hier op het platte land. maar ik weet waar uit welke situatie we komen en daarom kan ik mensen die het water aan de lippen staat ook zo goed begrijpen. ooit was dat bij ons ook zo. ik ben nooit van het smijten met geld geweest, maar de zuinige leefstijl komt uit die periode. nu willen we niet meer anders en willen we ook zo snel mogelijk de hypotheek aflossen, zodat we nooit meer bang hoeven te zijn dat we onze woning verliezen.