auto en operatie

het was me mijn weekje wel...
afgelopen week hebben we eindelijk besloten een andere auto te kopen. onze was nog niet zo oud maar had al veel problemen gehad. werkelijk alles aan de auto was electronisch en door de uitvoering van de auto was het nagenoeg onmogelijk om aan gebruikte onderdelen te komen.
vandaar dat we besloten (na navraag bij de garage welke auto`s het minst kapot gaan) een wat oudere auto te kopen van een beter merk maar dan zonder alle electronische poes pas.
zaterdag kon ik hem ophalen. helaas zonder M want die zou dat weekend niet thuis komen. voordeel was dat ik de primeur had om er als eerste in te rijden.
die morgen had ik me niet kunnen bedenken hoe fijn het was om een auto te hebben waar je op kon rekenen. want zondag morgen moest ik onverwacht met onze dochter naar het ziekenhuis. ze had buikpijn, maar was verder vrolijk en er leek in eerste instantie dan ook niet veel aan de hand.
na wat onderzoeken bleek het haar blinde darm te zijn. en ookal zag ook dat er aanvankelijk nog niet zo ernstig uit, bleek het tijdens de operatie toch hoogst acuut te zijn. hij stond namelijk op knappen. (voor mensen die het niet weten: aan een geknapte ontstoken blinde darm kan je binnen een paar uur dood zijn)
de operatie duurde door wat complicaties een uur, waar het normaal met een kwartiertje gedaan is.
ook kreeg zij hierdoor veel meer narcose dan goed voor haar was. en ze werd na de operatie dan ook heel ziek. hoge koorts en heel heel veel braken en pijn. dit heeft al met al twee dagen geduurd voor ze weer een beetje opgknapt was.
gelukkig stonden vrienden en ouders gelijk klaar om me te helpen. want onze zoon was immers alleen thuis en M was in het buitenland. hij kwam pas twee en halve dag later thuis.
op zo een moment ben je blij dat je op zulke mensen kan bouwen. die gewoon belangenloos klaar staan.
met ons meisje gaat het inmiddels ook weer goed. al heb ik haar voor  het eerst in haar leventje opstandig en boos gezien. logisch na zoveel prikken, onderzoeken, pijn en misselijkheid.
ik zag ineens een heel klein kwetsbaar meisje dat tegelijkertijd groot en dapper was. en ik realliseerde mee maar weer eens hoeveel ik van mijn kinderen hou!
wachtend in de gang en terwijl je het kostbakje van je kind vasthoudt realliseer je je ineens dat er ook ouders zijn voor wie dit dagelijkse kost is. en waarvan het kind in het ziekenhuis ook heimwee heeft, net als onze dochter, maar die niet naar huis kunnen omdat ze chronisch ziek zijn.
gezonde kinderen is een groot goed. en ik hoop dat ik ook nog heeeeeeeel lang van mijn hummeltjes mag genieten.